Bahara beş kala

Monday Morning 5.19 dinlemeyi seviyorum. Bir şeylerin yeri değişsin içimde dediğim, ama bilincinde olmadığım zamanlarda dinliyorum sanırım. Ağır ve hantallaşmış olan düşüncelerimin hareket kabiliyeti geri gelsin diye düşünerek, yine bilinçsizce. Zihnimdeki geçmiş hiç değişmesin. Güzel olan şey hüzne bürünmesin. Savrulan anılar savruldukları gibi kalsın. Yeniden yeniden yontulmasın...

Annem puzzle yapalım dedi. O yapalım dediğine göre, yapılacak. Onun evine asılacak, resmi de o seçsin madem. Bunu seçti ve "işte burada huzurlu olabiliriz" dedi. "Babanla banka oturmuşuz. Kuş sesleri geliyor." O an, onun babamla o banka oturduğunu kapalı gözlerinde gördüm. Armoni harikaydı, ama bir anlığına. İnternetten siparişini verdim, kutunun içinden kuş sesleri çıkmadı, çerçevesini yaptım, alttan akan suyun bir kısmı, biraz patika, derken resim yavaş yavaş şekillenmeye bile başladı. Hafta sonu biz önce İstanbul, sonra bir günlüğüne Adana kaçamağı yapmıyor olsaydık ben annemle babamın oturacağı bankın parçalarını da kutunun içinden bulup çıkarırdım.

Şimdi nehirler çağıldıyor, doğa uyanmaya çalışıyor, ben kaygı bozukluğu sorunumla baş etmenin yolunu arıyorum, arıyorum, arıyorum.

Sıradan

Macar bi hatun var, Kovaks grubunun solisti, grubun adı da solistin soyadından geliyor, onunki kadar saçlarımı kısa kestirdim. 

Otelde ablalardan biri elini kesmiş, durakta taksi yok, bizim araçlar dört bir yanda, onu hastaneye bıraktım ve otele döndüm, iki gündür kayıp bi cep telefonu var kamera kayıtları vs inceleniyor, esrarengiz bi yığın olay, çözemedim, ofisten çıktım, kindleım yanındaydı ondan bişeyler okudum, havuza gittim, tüm egzersizleri kaytarmadan yaptım, çıkınca sanki binyıldır çay içmiyormuşum gibi çay içmek istedim, yolda gelirken beatles dinledim, kolumu kaldıramayacak kadar yorgun, elimdeki kitabımı tutamayan sefil biri olarak, tertemiz çarşaflarda, yeni pijamalarımla bugün doğru dürüst bi öğün bile yemek yemediğimin farkındalığıyla, yarın sabah dev gibi kahvaltı yapacağımın hayaliyle, uyudum. 

Pakize'nin gerçeklik sorununun Hayri İrdal'a etkisi

Hayatta sevdiği tek bir şey vardı o da sinema idi. Pakize sinemanın sade terbiye değil, tatmin ettiği insandı da. Beyaz perdenin karşısında o kadar kendinden geçer, o kadar her şeyi bırakırdı ki, sonunda yaşadığı hayatla seyrettiği macerayı birbirinden ayıramaz hale getirdi.

Bir gün dünyanın en büyük ciddiyetiyle bana, eskisi gibi ispanyol dansını yapamadığını söylemişti. Bu evlendiğimizin ikinci yılında bir pazar sabahı oldu. O, yatakta saçlarını yastığa dağıtmış, tembel tembel, kendisini kaldıracak bir vinç bekliyordu. Ben pencerenin önünde, ayakta, yataktan kalkmak hususunda daha atik, kahvaltı meselelerinde biraz daha sabırsız bir kadınla tesadüfen evlenmiş olmanın insana verebileceği saadetleri düşünüyordum. Birdenbire karım:

- Hayri! diye beni çağırdı. Sana bir şey söyleyeyim mi, ben galiba İspanyol dansını unuttum.

Pakize'nin danstan hoşlandığını bilirdim. Fakat İspanyol dansını bildiğini hiç işitmemiştim. Zaten doğru dürüst yürümesini bile bilmeyen, bastığı yeri görmeyen bir insandan bu pek beklenmezdi. 

- Hayırdır inşallah! Hangi ispanyol dansı!

- Vallahi unutmuşum ... Dün bir deneyeyim, dedim, bir türlü beceremedim. İnsan üç günde bildiği şey unutur mu?

- Ben senin İspanyol dansı ettiğini bilmiyorum.

- Canım unuttun mu? Geçen gün etmedim mi? Hani çok beğenmiştin? Gazinoda... Herkes alkışlamıştı. Sonra o zabit geldi... 

Evlendiğimizden beri sinemadan başka yere gitmemiştik. Neden sonra anladım ki, karım, kendisini beraber seyrettiğimiz bir filmin artisti ile, Jeanette Mac Donald'la karıştırıyordu, onu kendisi sanıyordu. Birkaç gün sonra kırmızı sabahlıklarını aradı, benim süvari ceketimi bulamadığı için üzüldü. Beyaz saten tuvalet elbisesi ortada görünmüyordu, bu felakete ağladı. Bir başka sabah daireye giderken boynuma sarıldı ve dikkatli olmamı tekrar tekrar tembih etti. 

Kendisini bazen Jeanette Mac Donald, bazen Rosalinne Russel sanan, beni Charles Boyer ile Clark Gable ile, William Powell ile karıştıran, bir gün evvel komşu kızını Martha Egerth'e benzettikten sonra ertesi gün pencereden: " Martha, kardeşim, nereye gidiyorsun böyle?" diye seslenen bir kadınla evlenmedinizse bu işin acayipliğini size anlatamam.

Sy 146-147 / Saatleri Ayarlama Enstitüsü

Kahvaltı Molası / Edirne Kent Ormanı / Saat 9 suları

Hep böyle oluyor, okumayı çok çok istediğim bir kitabı, popülerliğinin getirdiği baskıyla elime alamıyorum. Kitapların ilk sayfasına aldığım günün tarihini attığım dönemde edinmişim demek bu kitabı, 8 ekim 2003. 

Ama okuyamamışım. Okuyamamamın sebepleri arasında kişisel olarak belki hazır olamamam da vardır, zamanını kendisi belirleyecek bir kitaplardan bu, ben sadece itaat ediyorum. 

Sabah yukarıdaki alıntıyı yazdıktan sonra hızlıca piknik çantası hazırladım, öyle çok uzun boylu değil, kahvaltılık malzemeleri küçük kapaklı kaplara koyup, demlenmiş çayımızı termosa aktarıp, kendimizi kent ormanına attık, yolda harika simitleri olan bir fırın var. Oraya da uğradıktan sonra dooğru nehrin yanına. Ormana girdiğimizde çöpleri toplayan yaşlı amca, kediler ve köpeklerden başka kimse yoktu. Daha ne olsun, herkes var demek.  Dönmek için kalktığımızda etrafımızdaki bütün piknik masaları ailelerle dolmuştu, kahvaltıdan sonra ben Hayri İrdal'ın hikayesine, Oğuz Karamazov Kardeşler'e döndü, kah etrafımızda olup bitene kulak verdik, kah hikayeler arasında kaybolduk ki kaybolmak için daha güzel bir mevsim seçemezdik. 

Kulvarlarına sığındığım alan

"Başlamak" düşünerek yapıldığında çok ama çok yorucu. İnsiyaki olarak elimi atıp başladığım ne varsa keyifli. Planlamak yılgınlık verici. Bir gün iş yerimde yanımdaki arkadaşım "yüzme kursu varmış, yazılalım mı?" diye sorduğunda hiç düşünmeden "olur" cevabını verdim. Havuz DSİ'ye ait, yüzme hocası dışarıdan ders veriyormuş, hoop dedim başladım derslere. Yüzmeyi bilmesine biliyorum, derin sularda kulaç atabilecek kadar kendime güveniyorum, dalmayı seviyorum, su korkum yok, gelgelelim teknik konusunda zayıfım ve motosiklet kullanmaya başladığımdan beri kısıtlı hareket ediyorum ve evet hiç spor yapmıyorum.








2013 Temmuz ayı ile başladığım yüzme seansları halen devam ediyor, yo dostum yarışlara hazırlanmıyorum, ama kurbağayı hiç fena yüzmüyorum, kelebek stilinin "bir insana havuzdayken nasıl işkence edebiliriz?" sorusunun ardından bulunmuş bir stil olduğunu düşünüyorum, neyse ben ne diyordum? Dersler, hafta içi iki akşam 21.30 da havuza giriyorum ve yüzüyorum. Tüm düşündüklerim akıp gidiyor desem inanacaksın, hayır gitmiyor, sorunlar hala sorun olarak kalıyor ama sanki daha başedilebilir, üstesinden de gelirim, hem şu havuzdan çıktıktan sonra duş alacağım, müthiş rahatlayacağım, yastığa başımı koymayı haketmiş olacağım ve sabaha kadar deliksiz uyuyacağım.

Şimdi değil ama ilk başladığım yıl, yaşlanmış ve hamlaşmış bedenim havuzdan çıktığında bana türlü çeşitli kasların varlığını bildirirdi. Bedenimdeki kas ağrılarından neredeyse zevk alır ve yinelerdim "tanrım ne tatlı bir acı!"

Not 1: Havuza başladıktan sonra 20 kilo verdim.
Not 2: Panik atak için kullandığım tüm ilaçları doktorumun kontrolünde, zaman içerisinde, azar azar, hiç şaka yapmıyorum evet evet bıraktım.

Bir sonbahar günü Sir Wilfrid'e aşık olmuşken

Kim bu yakışıklı adam? Bu yakışıklı adam da kim? Ah o bir delişmen, o bir aksi, o bir huysuz, o bir muhteşem oyuncu... Ben onu "Beklenmeyen Şahit" filminde Sir Wilfrid olarak tanıdım. Charles Laughton bu fotoğrafa poz verirken karakterini nasıl da sırtlanmış, bize "olmuyor, olmuyor, olmuyor" bakışlarını fırlatıyor. "Beklenmeyen Şahit" ki bunca zamandır izlemediğim için hayıflandığım, çok hoş, akıcı, sade, çoğunlukla mahkeme salonunda geçen, adaleti arayanların kendi içinde yaşadığı ikilemlerle savrulan, katil mi değil mi, katil mi değil mi, evet katil değ.. tatatataam seni avuçlayan, tüm düşüncelerini gölgede bırakan, kendi kaderinin içine dahil eden, hayır hiç sıkıcı olmayan, muhteşem film. Öykü Agatha Christie'ye ait. Amerikalı yönetmen Billy Wilder tarafından İngiltere'de çekilmiş, filmin ilk gösterimi kraliyet ailesine yapılmış ve finali ile ilgili filmi görmemiş olanları tek kelime edilmemesi konusunda söz alınmış ve filmin finalinde de bir ses, "henüz bu filmi görmemiş olanlara lütfen spoiler vermeyin" uyarısında bulunuyor. Çok hoş değil mi?

Konumuza, sevgili Sir Wilfrid'e dönersek, onun hemşiresiyle olan ilişkisi, ironik yaklaşımı, sözdinlemezliği, huysuzluğu beni fethetti. Mahkeme salonunda ilaçlarını masaya döküp sonra onları simetrik olarak dizmeye çalışması, kendini kaptırması, bütün bunları kendinden emin bir şekilde yapması, izlediyseniz ah çok şımarık değil mi?

Tesadüf eseri, hiç bilinçli olmadan, bu filmden hemen önce "12 Angry Man"i izlemiştik, Meğer bu iki film, biri anılınca illa diğerinin de anıldığı, kendi aralarında ortak noktalarından ötürü (Mahkeme, tek plan) organik bağların kurulduğu filmlermiş, rakı balık gibiymiş işte ikisi. Biri izlenmişse diğeri de peşinen izlenirmiş. 12 Angry Man başlıbaşına bir yazı konusu ve ben detaylarına girip başını şişirmeyeceğim.

Kendime Not: Bu yıl bitmeden her iki filmi de bir daha izle. Yukarıdaki s/b fotoğrafı fotoğrafçıda bastır, çerçevelet ve eve girildiğinde ilk görülebilecek noktaya as.