dizi gibi

üstü kapalı cümleler kurmak istemiyorum ama her şeyi açık açık da ifade edemiyorum. edemiyorum çünkü hayatımda yerinden oynayan taşlar, buraya taşındık taşınalı yerlerine bir türlü oturamadılar. oturamadıkları için hali ile yaşam da benim için akan bir şey olmaktan çıktı ve beklemeye dönüştü. beklemek en zor ve en zahmetli işlerden biri. ne gidebiliyorum ne de kalabiliyorum, ne açım ne de tok, ne temizim ne kirli. herşeyin ortasındayım. rengini belli etmeyen kişilere çok kızarım oysa, öyle misin böyle mi kardeşim? söyle bilelim. ne şiş yansın ne kebap düşüncesinde olanları tırmalayasım gelir. gerçi benim durumum onlardan farklı gibi ama olsun, canım sıkılıyor işte. böylesi günlerde ellerim tuşlara gitmez oluyor. yazamıyorum.

sanıyorum insan hayatının belirli dönemlerini belli boğumlar karşılıyor, karar anları çıkıveriyor ve insan yıllarca süre gelmiş şeyleri değiştiriveriyor. sonra yeniden yıllarca süre gelecek şeylerin oluşması için sular duruluyor ve dalgasız günler başlıyor. bu periyodik süreç her bünyede farklıdır belki, ben kendi boğumumla mücadele ediyor ve düşmanımı tanımaya çalışıyorum. bu düşman karşıma 2000 yılında çıkmış ve hayatım deyim yerindeyse tepetaklak oluvermişti. sonra bir koltuk, bir masa, bir yastık, bir yorgan, bir tuğla, bir taş, bir kilim, bir kiremit derken örüvermiştim o altüst olan yaşam alanını. evet buraya taşınarak bütün o zahmetli uğraşları geride bırakıp yeni bir başlangıç için kolları sıvadık ama nedense burada o evi dermeye çatmaya gerekli malzemeler eksik sanki, sanki harç tutmuyor burası, bu kent beni dışarı dışarı kusuyor.

kendi hayatımda olup bitenleri dizi izler gibi izliyor ve haftaya neler olacak merak ederek bekliyorum. bu dizinin yönetmeni ben değilim şu an, senaristi olmadığım gibi. sıradan bir izleyiciyim sadece hepsi bu.