bizden misiniz?

"çingene çıt çıt arkası bit bit, bir kaşık ayran sabahsı bayram" tekerlemesini öğrettiler bize mesela mahalledeki büyüklerimiz, ne zaman çingene görsek önümüzden geçip gitmelerini bekler, arkalarından bunu söylerdik ne söylediğimizi, ne yaptığımızı bilmeden. çocukluk işte. biz ne zaman oyuncaklarımızdan sıkılsak, "bilmem kaç vitesli yeni bisikletler çıkmış anneaee" diye sızlansak annelerimiz "sus bakiim, nazmiye’nin bisikleti bile yok" der elimizdeki ile yetinemediğimizi başımıza kakardı. evet benim nazmiye yüzünden 18 vitesli bisikletim hiç olamadı ve evet o zamanlar gıcık oluyordum kendilerine. gidin burdan pis çingeneler.

sonra sonra anladık olayın vehametini, birlikte oynamayı denedik. gerçi çok bilmiş büyükler sayesinde onların oyun arkadaşları ancak ya kendileri gibi kara çocuklar ya da köpekler olabilirmiş. biz onlarla kendimizi bir tutmamalıydık. başlarda gizli gizli de olsa kendimizi bir tuttuk, onlara bisiklete binmesini öğrettik, onlardan köpeklerin tüylerinin arasından kene ayıklamayı öğrendik. çamurun güzelliğini, deterjan reklamındaki gibi kirlenmek güzeldir sloganı ile dolaşabilmeyi, kim takar 18 vitesi, bu bisiklet de güzel bak çın çın öten zili bilem var diyebilmeyi, evcilik oynarken tuğlaları ezip kırmızı biber tozu yapabilmeyi, azla yetinmeyi ve işte buna benzer daha bir çok şeyi. tenleri, gözleri, giyimleri sonra isimleri değişik olan bu insanlar bizim için evet biraz garipti. ayıcı fatma, leylek hayriye, deli emine, bangi hüseyin.. arkalarında bit, yüzlerinde hüzün taşıyan, görmezden gelinen, uzak durulan, itilen, aşağılanan, bizden olmayan, dışlanan, içeri sokulmayan, kaybettirilmeye zorlanan, sadece yaşamaya çalışan ama keyifli, ama renkli, ama coşkulu, ama umutlu.