Are you a rocknrolla?

Guy Ritchie istediği kadar aynı formül üzerinden film çekmeye devam ediyor olsun, istediği kadar benzer tatları önümüze koyuyor olsun, ben filme bayıldım, devam filmini (The real rocknrolla) bekliyorum, asıl bomba ikincisinde patlayacakmış gibi geliyor diyorum. Arıza karakterler, mafya, uyuşturucu, iki piskopat rus komandosu, peşinden koşulan mit obje...

Bu filmden sonra ilk iş olarak ne yapıyorum, Guy Ritchie filmlerini raflardan teker teker toplayıp oturup yeniden izlemek istiyorum.

Bu arada Johnny Quid tiplemesininin piyano sahnesine bayıldım. Ve filmden kısacık bir alıntı yapmak istersem aşağıdaki cümleyi taşırım;

Sahi rocknrolla nedir? Uyuşturucular ve hastane sondası ile alakalı bir şey değildir. Kesinlikle hayır. Ondan çok daha fazlası var. Hepimiz biraz tatlı hayatı severiz. Kimi parayı sever. Kimi uyuşturucuları sever. Kimileri seks oyunlarını, cazibeyi veya şöhreti sever. Ama bir rocknrolla, işte o farklıdır. Neden mi? çünkü gerçek bir rocknrolla hepsini birden ister."

Bazen bir rüzgâr eser seni ipin üzerinden alıp alaşağı eder

Nasıl sessizleştim, nasıl da cevabını bulamadığım sorular arasında nefessiz kaldım bak görüyor musun? Oysa, oysa daha iki gün öncesine kadar nasıl da iyiydim. İyiydim dediğim; dengedeydim. Ama bazen bir rüzgâr eser, tüylerini ürpertmeye gücü yetmeyecek kadar cılız bir rüzgâr seni ipin üzerinden alıp alaşağı eder. Galiba yaşamı solurken yapmaya çalıştığım şey şu; bıkıp usanmadan yeni dengelerimi bulup yakalamak. O dengeyi yeniden kuşanıp ipin üzerine çıkmam zaman alıyor.

Bayramın vazgeçilmez seremonisi günümü parçalara bölüp beni daha çok koştururken, beni benden alan bir rüzgârı beraberinde getirdi ve hakim olmaya çalıştığım duygularımı allak bullak etti. Bunun üzerine her şeye inat kendime kapandım ve saklandım. Şimdi oturmuş güven duygusunu sorgularken buluyorum kendimi.

Dışarıdan bakıldığında çıkışsızlıklarımın içinde kaybolmaya meyilli görünürüm belki ama aslında çıkarım. Suyun altından başımı çıkarabilecek ve gökyüzünü görebilecek boşluğu bulabilirim. İşte beni sessizleştiren ve içe döndüren, biricik mal varlığım dengemi elimden alan rüzgârın sersemliğinden korkmamamı sağlayan da bu. En azından bak, tüylerimin ürpertisi geçti ve gitti.

Ben bunları sana anlatıyorum ama benim suskunluklarımı, boşluklarımı, kaygılarımı sahiplenme sakın, çünkü ben uzaklık ve yakınlıkların, sıkılmışlığın ve beyazın rahatlığını bir arada tutmayı deniyorum. Şimdi mutsuzum ama bu mutsuzluk, emin ol bir sonraki gelişimimi ve atacağım adımların çatısını kuruyor olacak.

Sanki

Sisler ülkesinde yaşıyorum ve birazdan yaşlı cadı beni yanına çağırıp elindeki zehirli şurupla derin bir uykuya geçmemi sağlayacak ama ağaçlar arasından çıkıp gelen maskeli yılan prensler hayatımı kurtaracak. Cadı için bu sefer yanlış kapı, benim korumalarım var anacım.

Hafta sonuna süzmecesel bakış

Evet Cumartesi günü kitaplarım geldi, yanda duran ve bir çok kişiye göre şuh bakan ama benim nedense bakışını "dik dik bakıyor" şeklinde yorumladığım hükümet gibi kadın denilen türden Hürrem'in piyasada çok konuşulan kitabına başladım, zırt diye 150 sayfa filan okudum, istediğim şu an tam da böyle bir şeydi ve ilaç gibi geldi.

Hafta sonu uyur uyanık, uzun bir kahvaltı, evin eksikleri için zorunlu alış veriş, zeytinyağlı havuçlu pırasa yemeği pişirmece gibi aktiviteler ile geldi ve geçti.

Pazar günü Trt 2'de Selim İleri'nin Not defteri diye bir programa rastladık. Çok hayıflandım böyle bir programdan haberim yok diye. Öyle işte.

Sislere açtım gözlerimi

Yılın 325. gününe "günaydın" dedim sis perdesinin arasından...

Özlemle andığım kitapçılarımın yerini tutar mı hiç internet?

Kitap alırken peşinden gittiğim yazarlar var. Buradaki cümle gerçekten bohem bir tavırla kurulmadı. Her iyi okur gibi benim de damak zevkim zamanla gelişip yerleşti. Çok satanlara karşı duruşum, popülerliğinin geçmesini pusuya yatarak beklemek oldu. Kitaplar konusundaki bu seçiciliğim, şimdi iş okuyamamaya kadar vardığı için "sürükleyici olsun da en azından eski alışkanlığımı geri kazanayım" noktasına kadar vardı. Hal böyleyken ve okuyamamaktan muzdaripken belki dedim durup dururken ben favori kitapçılarımı özlüyorumdur da bunun eksikliğini yaşıyorumdur. Üç favori mekanım vardı İstanbul'da, şimdi o dükkanların kokularını özlemle anıyor, içerideki sıcak diyalogları çok arıyorum.

Mesela ilk mekanım Simurg. Gerçi ben İstanbul'dan ayrılmadan önce dükkan ikiye bölünmüş ve o eski tadı kalmamıştı. Simurg'un eski güzel günlerinin sefasını sürenlerdendim diyelim, şimdi nasıldır bilmiyorum. Orasının ayrı bir elektriği vardı inanır mısın? Mesela çok haylaz, gevşek bir lise öğrencisini alıp o dükkana bıraksan eminim ilk dakika havayı koklar ve yola gelirdi. İçeride kitaplara bakan, dokunan ve içlerine göz atanlara, oranın müdavimi olsun olmasın çay servisi yapılırdı ve etrafta zilyon tane kedi dolanırdı ki her kedinin hikayesi ayrıydı. Oradaki kedilerden zihnimde en çok kalan "üç ayak" olmuş bak. Gözleri gibi baktıkları bu kedi, canavar, sevimli ve üç ayak. İsim konusunda çok yaratıcı davranmamışlar kabul ediyorum.

İkinci mekan Pandora. Bir zamanlar yazarlara dair harika illüstrasyonlardan oluşan ve yanılmıyorsam tasarımı Savaş Çekiç'e ait kitap ayraç hediyeleri vardı. Son 4 yılda 3 farklı evde yaşadığımı düşünürsek, taşınırken ve her taşınmada biraz olsun eksilirken sakladığım ayraçlar kayıplara karışmış, o nedenle ayraçlara bakıp tasarımcısı kimmiş diye bakıp kopya çekemiyorum. İşte Pandora mutlaka uğradığım, aradığım kitap yoksa sipariş verdiğim ve geç olsun oradan olsun dediğim bir vazgeçilmez kitapçı oldu benim için.

Üçüncü mekan İstiklal Caddesi No: 389 Robinson Crusoe. Büyülü bir vitrini var. Mesela orada sergilenen kitaplar sanki daha bir tılsımlı, daha bir albenili, daha bir şeydir işte anla. Orada da hep fotoğrafa dair şahane albümlere rastladım, çalışanların bilgisine hayran kaldım.

Hal böyleyken şimdi kalk ve internet üzerinden sipariş ver. Hiç makul ve keyifli gelmiyor ama başka seçeneğim yok malesef. Burada içine girip kendimi iyi hissedeceğim bir kitapçı bulamadım. Bu nedenle dün ilk defa internet üzerinden kitap alışverişi yaptım. Hani iki gün önce sitemsel bir post ile okuyamama hastalığına yakalandığımı duyurmuştum ya, işte o hastalıktan beni kurtaracak olanın yeni kitaplar olduğuna karar verip kendimi sürükleyici olduğuna inandığım kitapların ellerine bırakacağım. Ama tabi önce kargonun beni bulması gerekiyor, heyecanla bekliyorum.

Neden blog yazıyorum? [Mim]

Sevgili gevezem göndermiş bu tek soruluk mim yavrusunu, üzerinde hiç düşünmeden yanıtımı sunuyorum desem koca bir yalan, sen sakın inanma. İşte cevap…

“Bu şehre nasıl geldiğimi, nasıl içine işlediğimi, işlerken neler biriktirdiğimi, biriktirirken neler yitirdiğimi, yitirirken içten içe kendime, kendi özüme nasıl yaklaşıverdiğimi fark edemedim” dedim blog yazmaya başlamadan ve İstanbul’dan taşınmadan hemen önce. Farkedemediğim o süreç aslında farkındalıklar silsilesi ama beraberinde bir o kadar da unutulan özne, nesne, anı yığınını da barındırıyor kendi içinde. Gitmesini istediğim anılar dışında kalmasını istediklerim de harcandı.

Her insanın yaşamında milatlar var ve eminim bu milatların sayıları bir değil birden fazla. Herkes bu milat süreçlerini farklı olaylara kodluyor. İşte benim kodladığım ilk miladım Edirne’den İstanbul’a taşınmaksa bir diğeri –tersten yazılmış ve ancak aynada okunabilen bir yazı misali- İstanbul’dan Edirne’ye taşınmam olacaktı. Sular bu kez beni tersine sürüklüyordu ve tek başıma ayrıldığım bir kente iki kişi olarak savrulma sürecimi evet kelimenin tam anlamıyla unutmak istemiyordum. Bir gülüş, bir çizgi, bir emanet, bir sandalyenin sırtıma dokunuşu, bir bocalama, derin bir nefes alma, göz kırpma, gökyüzüne bakma… Hepsi benle kalsın istedim.

Nerede yaşadığımın belki önemi yok, nasıl yaşadığım önemli belki ama kent olgusu beni baştan aşağı etkiliyor, bunu biliyorum. Taşınma süreci; bir yazı serüveni ve aynadaki değişimleri izlemek için iyi bir giriş sahnesi gibi geldi gözüme. Oldukça sancılı geçen bu süreç içerisinde benden neler çıkar merak ettim ve öylece kollarımı sıvadım. Bugün geriye dönüp baktığımda şu postu yazmasaydım o gün içimde taşıdığım mutlu hindiyi bu kadar net anımsayabilir miydim bilmiyorum diyorum ve ve ve ve bu mim yavrusunu, yazılarında cesur olacağı günleri iple çeken Ateşe bakan kadın’ a veeee bu kadar Edirne demişken blog dünyasının bana getirdiği güzel insanlardan Lady’e gönderiyorum.

Ses nokta ses nokta

Canımı sıkan tek bir şey var. Kitap. Ne kadar tembel oldum ben, filmlere çok rahat zaman ayırıyorum, iş kitaba gelince tıkanıyorum, neyi bekliyorum? Oysa bir yandan çok istekliyim. Bu konuyu bir şekilde çözüme kavuşturmam lazım. Ya biliyorum buradan böyle yazınca komik oluyorum. Biraz disipline olmam lazım. Dün akşam elime Bilgi Karasu - Lağımlaranası ya da Beyoğlu geldi. Mesela Bilge Karasu'nun yeniden okumak istediğim kitapları var. Nasıl özlemişim kendisini. Sonra bir ara Cansever geldi elime, Ruhi Bey'i kucakladım. üffff... Yok benim derlenip toparlanmam lazım. Çocuksuzluk isteğimin bir getirisi olan boş vakitlerime daha fazla sahip çıkmalıyım. Şimdi oradan bakıldığında çocuksuzluk isteğimin sebebi boş vakitlermiş gibi durdu, oysa değil, sana bir ara anlatırım, şimdi konumuz kitap okuyamama, laf değiştirip durma be kedi.

Tamam ben en iyisi bu konuda bir şey yapayım. Evet. Gülme. Bir gün senin de o güzel başın kitap okuyamadığın günlere ağıtlar yakabilir.

Bak! sonbahar gelmiş

Daha bu sabah ...

Temizinden dayak atan birini arıyorum yine

Dün sabah tiroid ultrasonum çekildi. Buraya kadar her şey normal. Endişe filan yok. Ultrason sonrası işe geldim. O kadar yoğundum ki öğleden sonra çıkan ultrason sonuçlarımı alıp doktora göstermeye gidemediğim için Oğuz'dan sonuçlarımı almasını rica ettim, etmez olaydım. Raporda yazan tek kelimeyi bile anlamadım. Tek anladığım son cümle. Sintigrafi önerilir. Bu cümleyi gördükten sonra tüm geceyi evdeki herkese zehir ettim. Ağladım, zırladım sonra uyuyakaldım. Şimdi çok daha iyiyim, endişe etmeyi kestim. Pazartesi sabahı doktorla görüşeceğim. Belki doktor sintigrafiye gerek duymaz, tüm bu tetkik sürecinin bir an önce bitmesini diliyorum. Bittikten sonra kendimi falakaya yatırıp parayla tuttuğum adamın dayağını yiyeceğim.

16 kasım güncellemesi : Doktora göründüm, bir ara sintigrafi için randevu alacağım. Sintigrafi olsun bitsin, sonuçlar çıksın, bildireceğim.

Hayallere devam

Ne çok isterdim bu evde yaşayıp, bahçesinde kitap okuyarak bir ömür sürebilmeyi...

Son durum güncellemesi

Hemen kısacık anlatayım. Yarın sabah tiroid ultrasonum çekilecek. Bir ay sonra tiroid testlerim tekrarlanacak. Yeni doktorun aldığı karara göre hormon ilacını kesiyorum. Ultrason ve bir ay sonraki test sonuçlarına göre tedaviye ya devam edeceğim ya da yeni bir yol izlenecek. Panik yok.

Herkese benden tekila.

Örümcek işte

Ay çok canım sıkkın. Yaşlanıyorum. Yarın uzman bir doktor ile görüşmeyi diliyorum. Tiroid konusunda. Bugün cildiye doktoru ile görüştüm. Kolumdaki lekeler ile ilgili. Adam baktı ve spider bu dedi. Yani dedim. Örümcek işte dedi. Ay onu anladım annem. Yani nolcak şimdi? Yakacağız dedi. İşin estetik kısmını şimdi önemsemiyorum. Neden oluyor sen hele bana onu söyle? Hormon kaynaklı oluşabileceğini söyledi ve hormon testi istedi. Nihayetinde cildiyeci bu amca. Sonuçlar önündeki ekrana düştüğünde "çok ciddi bir tiroid rahatsızlığı geçirmişsiniz farkında olmadan" dedi. E tamam bu 10 gündür bildiğim ve önemsemediğim bir rahatsızlık diyemedim. Siz dedi gözümün içine baka baka, "en kısa zamanda, yarından tezi yok bir endrokrinoloji uzmanına görünün, hemen ama durmayın sakın vakit kaybetmeyin. "
Öffffffffffffff.
Yarın sabah ilk iş o uzmandan bir tane bulup görüşmeyi ve yakama yapışan tiroidsel sıkıntının sadece ilaçlarda kalmasını diliyorum.

Bu arada kısa bir not: Sen benim bu tıpsal mevzularda kara haber veriyormuş gibi oluşuma bakma, unutma ki ben panik bozukluğu olan bir kadınım. Neticede bu lekelere bakıp kendi kendime önce kan kanseri teşhisi koyduğumu sonra karaciğer yetmezliğinden tut da tüm karaciğer hastalıklarını kendime etiketlemiş insanım. O yüzden hastalıklarımı büyütür, ciddiyetini son safhalarına kadar çıkarırım. Ben yeterince endişe hormonu salgılıyorum bunlar için, sen kendini yorma, üzme, bu bana yeter.

Kronolojik facebook geçmişim

Yıl 2007 : Aynen şöyle not almışım. (Henüz üyesi değilim.)
Bilgisayar başında geçirilen zamanı üye olan kişi için anlamlandırarak, sırf bunu yaptığı için çevresindekilerce sosyal insan statüsünde sıralayarak, üzerinden bu kadar zaman geçmişken neyi ne kadar paylaşabileceği bilinmeyen arkadaşların bulunduğu, görüldüğü, gösterildiği, göstertildiği site. Buraya kadar yine de her şey tamam diyelim. Düzgün site diyelim.
Anlayamadığım insanların bu siteye üye olmayanlara karşı gösterdiği tepki, tavır ve bakışlar. Ne yani ilkokul arkadaşımın boyunun uzamış, pipisinin haliyle büyümüş olacağını tahmin ediyorum zaten. Önemli olan nokta ben onu neden kaybettim ve neden şimdi tutup onu sanal bir alemde bulmaya çalışıyorum. Kaldı ki deşifre hayatlar ve deşifre ilişkiler sayesinde "bak karım ne kadar güzel" "bak ne kadar şahane bi eşe sahibim" mantalitesi ile etrafına hava basan içi kof, dışı da kof, nereden tutsam elimde kalan oluşum.
Ayrı odaları olan iki erkek kardeşin, dünyanın taaa öbür ucundaki elin adamının hangi yemekleri daha çok sevdiğini ya da hangi müzikleri dinlediklerini bildiği halde kendi içlerinde hiç bir bok bilmeden sanal alem içinde büyüdükleri bir mekanizma içinde bu oluşumu da doğal karşılıyorum diyorum ama aslında hiçbir şey anlamadığımı biliyorum.

Yıl yine 2007 : Kaçamadım kendisinden, üye oldum.
Üye oldum olmasına ama üzerine düşmedim. Karman çorman bir yer oldu benim için. Ne adam gibi fotoğraf albümü oluşturabildim, ne kendime dair bir işaret düşebildim. Çırılçıplak gibi değildim ama sanki giyinik de değildim. Böyle acaip bir şey. Oysa transparanları severim. Ama gönderme yaptığı şey transparan da değil. Neyse işte… Kaçamadım neticede. Tükürdüğümü kısa bir süre sonra yaladım diyelim, facebook accountlu biri oldum.

Yıl 2009 : Dedirtmeyen site facebook… (3-4 ay öncesine kadar)
Bir yararını görmedim, gören var mı bilmiyorum. Üstüne üstlük saçma sapan davetiyelerden fenalık geldi. Yoksay demekten işaret parmağımın yorulduğunu ve gelen videoları izleyemediğimi fark ettim. Facebook demek youtube yokluğunu dolduran bir site demek. Video, video, video…
Bir de kişinin kendi fotoğrafı yerine 3 gün önce doğurduğu bebeğinin fotoğrafını koymasını da anlamadım. O bebek senin bir parçan evet ama inan bana sen değilsin, ne diye o bebeğin fotoğrafı senin adının yanında yer alıyor diyemedim. Tüm bu diyemediklerime de sinirlenip kimseye haber vermeksizin kendimi deactivate ettim. Silemiyor ve tamamen yok olamıyor oluşum da çok canımı sıktı bak. Ay hayır bir de nedenini ısrarla öğrenmek istiyor yapışkan site. Sana ne ayol. Ben kazık kadar kadınım, kimseye hesap vermiyorum, sana mı vericem? diyemedim. Giderken bile diyemediklerimi boğazıma tıkıyor kör olasıca. Klavyenin tuşlarına rastgele basıp hesap verme aşamasını geçebildim de sessizliğe erişebildim.

Dün akşam…
Bir yandan masayı hazırlıyoruz akşam yemeği için, bir yandan günün nasıl geçtiğini filan anlatıyoruz birbirimize. Bloğuma ilk defa video eklediğimi söyledim bizimkilere. Filmden çok etkilendiğimden bahsettim. Oğuz ve Sezen, filmi daha önce izlediklerini söylediler. Şaşırmadım desem yalan olur. İlk tepkim aaa nerde izlediniz? oldu. Af buyurun Facebook denen mekanı unutmuşum.
Sonuç olarak aşağıdaki kısa film facebook müdavimleri için çok bildik olmalı. Bari bilmeyen ve hesabı olmayanlar için paylaşmış olayım, hey facebooklular sizin için çokuncu tekrar olacak kusura bakmayın…

El empleo by Santiago Grasso

Annecy 2009 Uluslararası Animasyon Film festivalinde Fipresci ödülünü almış kısa film. Kapitalist sistem içinde bireyin nesneleşmesini sorgulayan / gönderme yapan Santiago Grasso imzalı film. Ben etkilendim. Paylaşayım dedim.

İstihdam
by ilgilibirbilgi

Bir pazar sabahı Pirinç'in oyun hali

Her şey dolabın üzerine çıkmasıyla başladı.

Sözüm ona beni yakalayacak patisiyle, gözlere bak, nasıl hırslanmış bizimki...

Ve dinlenme molası...

Bazen Pirinç yerine başka bir kedinin bizimle birlikte yaşadığını hayal ediyorum. Evet kabul ediyorum saçma bir hayal. Yerine koyduğum kedi, Pirinç gibi olmuyor. Olur mu hiç? Olmaması kadar doğal bir şey yok. Hepsinin ayrı ayrı karakterleri var. İyi ki benim şansıma bu deli kız gelip bulmuş beni ya da ben onu bulmuşum diyorum. Ay kendim doğursam ancak bu kadar severdim yeminlen. Neyse böyle bir pazar sabahı oyun saati geçirdik dün.. öyle...

Pirinç'in sabah hali

Ne güzel olurdu...

Hayal...
Bazen işsiz güçsüz ama istekli ama aceleci olmaksızın, istediğim bir kaç konuya fotoğraf ile yaklaşarak, deneyimleyerek, sergileyerek, sergilediğim fotoğraflar arasında şarabımı yudumlayıp heyecandan ölecek gibi olup derin bir nefes alarak, bir dönem, bir gün, bir zaman dilimini yaşamayı arzuluyorum.

Hayal bu ya, biraz daha ileri gidiyorum...
Öyle ki, zemini kendi ellerimle cilaladığım tahta rabıtalardan bir mekan olsa mesela, işe gider gibi gitsem her gün oraya, kapısını açtığımda karanlık odanın kokusu gelip yapışsa yakama, üzerimdekileri çıkarıp atmadan ilk yaptığım şey müziğe başla komutunu vermek olsa işaret parmağımla, sonra şöyle bir dolansam salonun ortasında, günün gazetesine göz atsam kahvemi yudumlarken, bir dostum gelse elinde sabah simitleri, sonra çekilsem işimin başına, iş dediğim de fotoğraf olsa, kitaplar olsa, kısa filmler olsa, müzik olsa, salınsam tüm bunların arasında, kafamı okuduğum kitaptan kaldırıp baktığımda farketsem karanlığın varlığını, mesaim bitmiş haberim yok diyerek toparlanıp bir iş gününü böyle bitirsem ne güzel olurdu...

Gölge oyununa devam

Böyle bir gün

Kasım filmlerim

Ruh yavaşlığının yanına The Weeping Meadow by Theo Angelopoulos

Angelopoulos trilojisinin ilk filmini geçen hafta izledim ama buraya izlediğime dair bir işaret bırakmamışım, içimde kalmasın.

İnternet üzerinde şöyle bir bakındım, film hakkında gelen eleştiriler ya çok sevildiği ya da katlanılamadığı yönünde. Angelopoulos, simgelerin yönetmeni bu zaten bilinen bir gerçek. Bu film ile birlikte bir kez daha anladım ki ustaya katlanabilmenin yolu, ruhun yavaşlığından geçiyor. Red bull içmiş bir bünyenin bu filmi izleyebilmesi mucize olsa gerek. Biraz dinginlik, biraz sessizlik ve hızdan uzaklaşmış bir yaşama ait gözler kaldırabilir sanki bu filmi. Diğerleri için gerçekten zor…

Uykusuz haftasonunun ardından

Gece uykusunun güzelliğini, rüya şehrinde kesintisiz gezintilerin ne büyük nimet olduğunu eve gelen 5 günlük kuçudan öğrenmiş olduk. Pirinç elbette kapris yaptı, surat astı, kendini yatak odamıza kapattı, ortalıklarda dolanmadı, Pazar günü tüm gün somurttu durdu. Yavru desen bir bebekten farksız. Oğuz ve ben nöbetleşe kalktık, karnını doyurduk, altına koyduğumuz termoforun suyunu değiştirip yeniden sıcağını doldurduk, çişini ve kakasını yaptırdık, sonra uykuya dalmaya çalıştık. Ne çok zorlandık anlatamam. Çocuk sahibi olmayı istemeyen ben, bu konudaki fikrimi yaşadığımız iki günlük macera ile perçinlemiş oldum.

Minik yavrunun sağlığı gayet güçlü, iştahı yerinde olmasına yerinde ama yanında bir anne, bir kardeş, bir hemcins aradığı o kadar belli ki, kıyamadım ona. Evde bir kutunun içinde büyümesine ve bu şekilde steril bir yaşam içinde hazırlıksız gelişmesine gönlüm razı olmadı. İnşaatta büyütmeye çalıştığımız yavrulara geçici ev sahipliği yapan barınağı belki bir çare bulurlar ümidiyle aradım. Veterinere durumu anlattım. Barınakta yeni doğum yapmış bir annenin bulunduğunu, yavruyu hemen getirebileceğimizi, anne de kabul ederse seve seve minik yavruyu alabileceklerini söyledi. Ben hipotiroid için doktorumla görüşürken Oğuz ve Sezen yavruyu yeni annesine götürdüler. Anne köpek bizim yavruyu koklayıp yalamış ve evlat edinmeyi kabul etmiş neticede. Üvey müvey ama olsun, annesi ve kardeşleri oldu bizim veletin. İşte şimdi gönlümüz rahat.

Doktorumla yaptığım görüşmeye gelince, test sonuçlarıma göre hipotiroidim olduğu netleşti. Bugün itibari ile ne kadar kullanacağımı bilmediğim sentetik tiroid hormon ilacıma başladım. E geçmiş olsun bari di mi? Hem bana hem sıçan misali minik kuçuya..