Bazen bir rüzgâr eser seni ipin üzerinden alıp alaşağı eder

Nasıl sessizleştim, nasıl da cevabını bulamadığım sorular arasında nefessiz kaldım bak görüyor musun? Oysa, oysa daha iki gün öncesine kadar nasıl da iyiydim. İyiydim dediğim; dengedeydim. Ama bazen bir rüzgâr eser, tüylerini ürpertmeye gücü yetmeyecek kadar cılız bir rüzgâr seni ipin üzerinden alıp alaşağı eder. Galiba yaşamı solurken yapmaya çalıştığım şey şu; bıkıp usanmadan yeni dengelerimi bulup yakalamak. O dengeyi yeniden kuşanıp ipin üzerine çıkmam zaman alıyor.

Bayramın vazgeçilmez seremonisi günümü parçalara bölüp beni daha çok koştururken, beni benden alan bir rüzgârı beraberinde getirdi ve hakim olmaya çalıştığım duygularımı allak bullak etti. Bunun üzerine her şeye inat kendime kapandım ve saklandım. Şimdi oturmuş güven duygusunu sorgularken buluyorum kendimi.

Dışarıdan bakıldığında çıkışsızlıklarımın içinde kaybolmaya meyilli görünürüm belki ama aslında çıkarım. Suyun altından başımı çıkarabilecek ve gökyüzünü görebilecek boşluğu bulabilirim. İşte beni sessizleştiren ve içe döndüren, biricik mal varlığım dengemi elimden alan rüzgârın sersemliğinden korkmamamı sağlayan da bu. En azından bak, tüylerimin ürpertisi geçti ve gitti.

Ben bunları sana anlatıyorum ama benim suskunluklarımı, boşluklarımı, kaygılarımı sahiplenme sakın, çünkü ben uzaklık ve yakınlıkların, sıkılmışlığın ve beyazın rahatlığını bir arada tutmayı deniyorum. Şimdi mutsuzum ama bu mutsuzluk, emin ol bir sonraki gelişimimi ve atacağım adımların çatısını kuruyor olacak.