Gözlerinde tülden bir perde

Saat 08.30 ile 11.30 arasındaki üç saatlik süreyi kıpırdamaksızın tek bir yöne bakarak geçirdi. Tekerlekli sandalyede oturuyordu ve yüzü koridora dönüktü. Kuzu gibi sıramızı beklediğimiz üç saat boyunca şeklini, duruşunu, yönünü değiştirmedi, değiştirilmesini istemedi. Birazdan odaya çağırılacağını biliyor ama nasıl bir işlemden geçirileceğinden habersiz, sakince oturuyordu. Odaya benden önce girdi. Dışarı çıktığında yüzündeki ifade değişmemişti. Sanki biri gelmiş, yüzüne her durum için ideal bir ifade seçip beğenmiş, yerleştirmiş ve çekip gitmişti. 83 yaşındaki bu kadına yakın olmak isteyerek yanına gittim, mavi gözlerine baktım. Gözlerinde tülden bir perde. Canın çok acıdı mı diye sordum kulakları da ağır işiten yaşlı teyzeye. Boğazına sıkılan ilacın acılığından yakındı ve kafasını uzun uzun salladı. İncecik, zayıf el bileklerine, kırışmış, buruşmuş, sarkmış tenine bir sanat eserine dokunur gibi dokundum.

Çok yaşamak, çok uzun yaşayarak hayat oyununun içinde kalmak, jubile yapma hakkı olmadan sahnede rol almak tercih edilir bir şey mi bilemedim. Öyle hareketsiz oturarak bir zihin nasıl meşgul olur, zamanı nasıl savuşturur, anılar yumağını kördüğüm yapmadan nasıl korur bilemedim. Ama ne yalan söyleyeyim o kadına özendim. Kıpırtısızlığına, dalgasız bir deniz gibi sütliman ruhuna, tül perdeli gözlerinden saçılan ışıltılara imrendim.

Bugün hiç bir şey bilmeyen şu halimle durup baktığımda, içimdeki ses beni "basit olmak iyidir" yollarına çıkarıyor. Basit, karmaşık olmayan, düz...