Tamam 17.30'da buradayım

İşten çıktım, eve geliyorum, gökyüzü daha geç kararıyor ya, benim işten çıkış anlarımda etraf gözle görülür oluyor. Uzun zaman sonra onlarla ilk kez karşılaşıyorum, özlemişiz birbirimizi. Geçen sonbahar kucakta bebe olan Ahmet yürümeye başlamış. 20 Temmuz 2009 tarihinde buraya da not düştüğüm beyaz sakallı amca daha sonra öğrendim ki Ahmet'in dedesiymiş. Bu akşam da ailecek oradalar, çöplerden topladıkları eşyalar ve at arabaları bir kenarda öylece duruyor, atlar yeşil bir alan bulmuş, başlarını otlara gömmüş, nefes almadan kemiriyorlar. Geçen yazdan bu yana çok kez karşılaştık bu aileyle. Oturup sohbetler de ettik. Yeri geldi işlek bir caddede, yeri geldi Devlet Hastanesinde karşılaştık. Ahmet'in babasının cezaevinde olduğunu da biliyorum ya onu soruyorum, 10 güne kadar buradaki açık cezaevine gelecekmiş, sevindirici bir haber onlar için, yüzleri her zamanki gibi gülüyor. Geçen yazdan bu yana aklımdan silemediğim beyaz sakallı amcayı merak ederek soruyorum. "Ah be abla babam biraz önce gitti" diyor Ahmet'in dayısı. İçimden bir tüh sesi. Yarın gelir mi diye umutla soruyorum, fotoğrafını da çekmeyi istediğimi ekleyerek.

Böyle işte bu aile, çoluk çocuk, üzerlerinde bir neşe, gözleri nasıl gülüyor anlatamam, akşam üzeri etleri atmışlar mangala, adamın elinde bir karton parçası, bir yandan etleri çevirerek bana dönüyor ve yarın gel diyor ama daha erken... Tamam, 17.30'da buradayım...

Sorarım sana, heyecanlı olmayayım da ne olayım hı?