Uzaktan aşk yalandır

Senle yakın olanını yaşamışım ya ben hep. Geçtiğimiz kabus yazı düşünmezsek şayet. Eve giriyorum. Çıt yok. Sessizlik beni deli ediyor. Pirinç'in söylemleri ile ışığı yakıyorum. Tamam, evet bak gayet iyiyim. Ağlamıyorum. Terliklerin. Ah ulan ne işi var şimdi o beş noktalıların gözümün önünde.

İçeri giriyorum. Eve karanlık çoktan basmış. Karnım hiç aç değil. Mısır patlatıp televizyonun karşısına kurulmalıyım. Salonun abajuruna tıklıyorum. Sehpanın üzerindeki şekerliğin aydınlanıyor. Şeker seçimimiz farklı. Ben bir türlü anlaşamıyorum şekerin toz olanıyla. Canım sıkılıyor. Ne işi var bu şekerliğin burada. Cevap veriyorsun. Bitecek. Yatçaz kalkcaz yatçaz kalkcaz ...

Mutfağa giriyorum. Çaydanlığı elime aldığımda cümlelerin dökülüyor kulaklarıma. İçine yerleştirdiğimiz süzgecin ne kadar kullanışlı olduğundan bahsediyorsun. Bu süzgeç sayesinde çayın kalıntılarını çöpe attığın zaman sularının çöp kovasına süzülmemesinden...

Yerde çoraplarımı görüyorum. Sitemkar bir bakışın var. Sıcak basıp çıkardığım çoraplarımı çıkarış biçimime gülüyorsun ama çıkardığım yerde bıraktığım için söyleniyorsun.

Her odada bir nesne bana seni anımsatıyor. E bundan daha doğalı yok, burası senin evin. Niye bu kadar dramatik bakıyorum yokluğuna. Miniminnacık, en değersiz nesneler üzerinde bile konuşmuşsun. Ben de onları saklayıp durmuşum. Şimdi oldukları yerden çıkarıp dinliyorum.

Sen benim en zayıf yanımsın, kendimi oyalamak, ilgimi dağıtmak için bir bölüm Nip Tuck izliyorum. Annem geliyor sonra. İçeri girdiğinde söyleniyor, sen şimdi ağlıyorsundur. Ağlamıyorum. Biraz önce ağlamışsın. İlahi Çello.

Ay ne var, ilk gün her zaman zordur ve uzaktan yaşanan aşk yalandır diyorum o kadar. İtiraz etmeyin.