Çimlerin biçildiği bahçede kahvaltı

Dün, gözlerimizi dört açmış, çevremizdekileri yudum yudum içimize çekerken ve pedal basarken yorulduk. Akşam yatmadan önce de sabahın planını yaptık. Erkenden kalkıp çay demlemek ve sabahları benim uğrak yerim olan lokalde birlikte kahvaltı yapmak istiyoruz. Oğuz uyumadan önce çaydanlığı hazırlamış, ben ondan önce uyandım, tek yapmam gereken ketılın düğmesine basmak. Çay demlenirken hazırlandım, zar zor Oğuz’u uyandırdım, demlenen çayı termosa doldurma görevi Oğuz’un, çünkü ayarını o biliyor, o doldurunca termostan içtiğimiz çay ne açık, ne koyu, tam kıvamında. Çay bardaklarımızı ince bir mutfak havlusuna sardım, kesme şekerlerimizi küçük bir kapaklı kutuya koydum, gitmek için hazırız, poğaça yemek istiyoruz bu sabah, kahvaltı menümüzün domates, salatalık, zeytin, bal, peynir beşlisinden biraz olsun uzaklaşsın derdindeyiz. İstanbul’da durum tam da tersiydi, ne garip.

Evden çıktık, atladık bisikletlere. Lokale yakın, poğaçaları güzel bir pastane var, ilk oraya gidiyoruz, sonra lokaldeyiz. Her şey çok güzel. Termosta sıcacık çayımız, fırından yeni çıkmış poğaçalarımız.

Bisikletle işe gelmeye başladığımdan beri sabahları erken uyanmışsam evde hiç vakit kaybetmiyorum, hemen atıyorum kendimi dışarı. İşe gelmeden önce lokalde olmayı seviyorum, burada kitap okumaya bayılıyorum ama çok okuyamıyorum, çünkü bahçeye gelen saksağanlarla kargaların sabah serinliğinde yemek bulma telaşını, yağmur çiseliyorsa kapalı terasa sığınma isteklerini, aralarındaki didişmeyi, kulağı küpeli (belediyenin verdiği numara var küpede)köpeklerin saksağanların peşinde kovalamaca oynayışlarını izlemekten kendimi alamıyorum. İşaret parmağım okuduğum sayfanın arasında sıkıştırılmış, bir paragraf okursam beş dakika çevremde olan biteni izliyor oluyorum. Lokal genelde öğle saatlerinde açılıyor, oraya ne zaman gitsem kimseler olmuyor ama bu sabah bahçeye girdiğimizde içeride bir adam çimenlerin üzerindeki sandalyeleri topluyordu, belli ki buranın işletmecisi, belli ki işi var. Oğuz’a döndüm ve inanmayan gözlerle baktım, kaç sabah buraya geldim, kimsecikler yokken bu adam nereden çıktı şimdi. Verandada bir masaya oturuyoruz, kahvaltımızı yapıyoruz, önce lokalin işletmecisinden izin istiyoruz tabi. Ama sahibi o değil de biz gibiyiz, zamansız çıkagelen o gibiymiş gibi bakıyorum ben adama. Çay ikram etmek istiyoruz, kabul etmiyor, kendisinin bu kadar erken gelmesinin sebebi uzamış olan çimler. Yanılmamışız. Çimler biçiliyor bir yandan, Oğuz yine de çok keyifli, adama “git diyemeyiz ya” diyor, haklı.

Burada bazı insanların garip bir nezaket anlayışları var, herkesin değil ama yanlış anlaşılmasın. Garip bir şekilde iyi niyetle yaklaşıyorlar. Çim biçici işletmeci bir ara bize dönerek “sizi rahatsız etmiyorum inşallah” diyor gürültü yaptığını ve keyfimizi kaçırdığını düşünerek.

Böyle başlıyoruz güne. Çimlerin biçildiği bahçede kahvaltı ile…