"Her kayıt aslında kayıptır" şeklinde bir düşüncem var ama henüz dillendiremeyeceğim kadar ham bir düşünce. Olgunlaşınca - olgunlaşabilirse anlatırım.
Dikkat ediyorum, İş yerinden evime değil de anneme, eşe dosta artık nereye gidersem gideyim hemen bir tabak yemek konuluyor önüme "açsındır sen şimdi" denilerek. Alışık olmadığım bir durum. Emek vermeden, hazır bir masaya oturmanın tadını kesinlikle unutmuşum. Bu durumun bendeki karşılığı çocuk olmak gibi, hiç büyümemiş olmak gibi, yanlız değilim gibi... Günlük koşuşturma içerisinde hayatımı kolaylaştıran insanların varlığı bir lütuf ki bunun tadını çıkarıyorum.
.jpg)
4 yorum:
boşanmayı da tavsiye ederim, gittiğin her yerde "dur sana değişiklik olsun..." diye başlayan cümleler kurulur, arkasından tatlı yapılır, pasta alınır, dondurma yemeye ve yürüyüş yapmaya gidilir, sinema ısmarlanır, kucağına dvd sepetleri bırakılır... yardımsever millletiz vesselam :)
ve, merhaba :)
Ben de unutmuşum, birilerinin benim için bir şeyler yapmasını. Yadırgıyorum.
eve yorgun argın gelip, bir eliyle yemek hazırlamaya, bir eliyle evi toparlamaya çalışan biri olarak çok kötü fena kıskandım. Acilen annemlere gitmeli, "kahvaltıya gelmiyor musun" cümlesiyle uyanmalıyım.
Iste o son cümle icin gidilecek bir yer varsa ben kilometrelerce uzakliktaki o yere gitmeye hazirim:"kahvaltiya gelmiyor musun?"
Yorum Gönder