Kedili yaşam

Dün Jto ile yorumlaşırken kedilerimizi çekiştiredurduk bir ara. Çocuk ve misafir sevmemek gibi benzer özelliklerini dillendirdik. Jto'nun kedisi Mona Shibumi Jto için bir ilk kedi. Jto' da artık keditozunu kaptığına ve ciğerlerinin en ücra köşelerine o tozu gömdüğüne göre artık yaşamı kedisiz olmayacak, kalamayacak. Jto'da evin içinde kıpırtıya, nefese, devinime, huzurlu uykulara, neşeli oyunlara alışacak. Jto'da Mona'nın ortadan kaybolma anlarında evin içindeki sessizliği duyumsayacak ve okuduğu kitaptan başını kaldırıp "nerede şimdi bu" diyerek yaşanan kıpırtısızlığı garipseyecek, gözleri kah tüylerini tarayan kah uyuklayan Mona'yı arayacak. Hatta bir sonraki aşama -her evde kedi olmalıymış gibi- kedisiz evlerde ayaklarının arasından geçip giden bir canlının yokluğu canını sıkacak.

Kedili yaşam ancak kedilerle yaşayanların birbirlerini anlayabileceği türden bir yaşam. Kedilerle aramızdaki o dil, iletişim, koku alışverişi ve gözlerle temas zamanla oluşuyor ve onlar kestirip atamadığımız hayat ortağımız haline dönüşüyor. O yüzden belki de biz kediseverler kedilere olan düşkünlüğümüzü bu kadar dilimize vurur şekilde yaşıyor, artık onlarsız yapamayacağımızın bilinciyle adımlar atıyor, ne zaman kedi ile yaşayan biri yakınlarımızda salınsa kendisiyle farkında olmadan arkadaşlığımızı birkaç basamak üstten başlatıyoruz ve hepimiz ortak bir paydada zannımca birleşiyoruz, İster kedilerin gizemi, ister bilmecesi, bilinmezliği, büyüsü diyelim, ne dersek diyelim bizler aslında kediler tarafından esir alınıyoruz.