Bir pazar gününün anatomisi

Kentin içindeki yaşamı terk edip bir gün, bir köye yerleşmek mi olmalı yeni amacımız. Yapabilir miyiz günün birinde bunu? Belki... Kimbilir...

Kuzenim yol boyunca tüm mızmız hallerimi üstlendi, nerede istersem durdu, bekledi, güldü, güldü, güldü...

Siz beni burada bırakın, dönüşte alırsınız dedim ama kendimi dinletemedim...

Dereler, tepeler geçtik, az gittik, uz gittik...

Kendimizi kahvaltının kollarına bıraktık ... Püfür püfür esen rüzgarda ruhumuzu doyurarak masadan kalktık.

Evin kedisi Angel, doğanın içinde yaşayan bir kaplan gibi... Onu izlerken çimenlere uzandım, geldi kuruldu üzerime, sonrası mırıl mırıl mırıl... Biraz da uyudum mu ne?

Kuzu kulağı toplamaya gittik hep birlikte, en başarısız bendim, Oguz ve amcam elleri ile koymuş gibi bulabilirlerken, ben bulamadım, onların topladıklarını kıtır kıtır yiyerek, mine çiçeklerini seyrederek oyalandım. Bilmiyorsanız söyleyeyim, kökleri kırmızı oluyor bu kulakların...

Söylesem inanmazsın, işte kanıtı, çiftliğe giderken böyle bir köy var içinden geçtiğimiz...

Eve dönerken bir kucak dolusu sarı papatya, taptaze yumurta, balkondaki saksılarımıza ekilmek üzere yaban zakkumları ve elbette bolca huzur .... Daha ne olsun, hımmm her pazarımız böyle olsun...