Aşk için, aşkın şerefine...

Dün akşam, tavuksuyuna çorba ile başlamış en güzel aşk hikayelerinden birini dinledim bir arkadaşımdan. Konunun özelliği midir, akşamın hoş serinliği midir, yaşama o an verdiğimiz özenden midir bilemedim, tılsımlı bir andı. Çok, çok duygulanarak dinledim. Arkadaşımın konuyu paylaşmak istemesini, ama öyle ayaküstü anlatmayı istememesini, sohbet için seçtiğimiz mekanın ne kadar yerinde olduğunu çok sonra farkettim, altında oturduğumuz ağaçların dallarına asılmış rengarenk fenerler karanlığı ne hoş karşılıyordu böyle. Aşk güzeldi.

"Ben böyleyim, bu hallerdeyim, bil istedim" dedi anlatacaklarının hızı biraz yavaşladığında. Bu haberi bana telefonla vermeyip, yaşadığı şeyin mimiklerine nasıl gelip güzelce yerleştiğini kendi gözlerimle görmemi istemesine hayran oldum. Dinledikçe gözyaşlarımı tutamadım. Aşk için, aşık olma hali için, sevdiğim biri bunları yaşayabildiği için, inceden gülümseyerek ama usul usul.

Arkadaşımın söylediği hemen her cümlenin içinde yalınlık vardı. Misal "Dün akşam birlikte dondurma yemeğe çıktık" demesinde bile masum bir yan seziyordum. Şatafatsız, yaldızsız, berrak. Gösterişli bir paylaşım olmadığı halde içi dopdolu. Küçük bir kasabada yaşanan, sanki kimsenin duyup bilmediği aşklardan biriydi dinlediğim. Bu güzel habere elbette içilir, soğuk biralarımızı istedik, sonra güldük, bol bol, köpük köpük, ağız dolusu, doyasıya. Aşk için, aşkın şerefine... 

* Atze, hem dün akşam bunları yaşarken, hem şimdi yazarken, aklımın bir ucunda, ucunda değil canım basbayağı ortasında sen vardın. öyle.